Veel van jullie zijn tegenwoordig met je organisatie op reis. Op reis naar een efficiënte, inspirerende en flexibele werkomgeving. Dit reizen gebeurt in de baas zijn tijd, dit terwijl ik toch in de veronderstelling ben dat we hier nou juist vakantiedagen voor hebben uitgevonden. Maar goed, complimenten voor diegene die zijn werkgever ervan weet te overtuigen dat reizen tijdens werktijd een goed idee is. Voor een reisorganisatie valt dit ook goed uit te leggen, voor de meeste organisaties is dit niet de juiste metafoor voor wat er staat te gebeuren.

Ik weiger nog om met mijn opdrachtgevers op reis te gaan. Als ik aan reizen denk, dan denk ik aan ontdekken, ontspanning, plezier en vooral veel energie. Een reis heeft daarnaast een begin en een duidelijk einde. Als je weer thuis bent dan is het einde reis. Organisatieverandering heeft vrij weinig overeenkomsten met een reis. Het wordt helemaal niet ervaren als ontspannen, brengt weinig plezier en het ontneemt juist veel mensen energie. Daarnaast heeft het ook geen duidelijk eind. Als je uit gaat van het idee dat verandering de enige constante is en je reis is de verandering dan ben je dus altijd op reis.

Ik ga hierover niet meer liegen, veranderen is gewoon voor veel mensen en organisaties ontzettend pijnlijk. Zelfs voor de veranderaars die je vertellen dat dit niet zo is. De meeste organisaties hebben een torenhoge schuld. Een achterstand op het gebied van processen, kennis en in hun applicatielandschap en worstelen met de complexiteit van het terugdringen hiervan. Deze schuld is opgebouwd over tientallen jaren, zuigt de energie uit een organisatie en maakt deze traag en inflexibel. Een duidelijk symptoom is dat er steeds minder mensen zijn die echt waarde toevoegen. Zie ook mijn artikel, wie voeg er nu ECHT waarde toe. Deel als oefening het aantal werknemers door het aantal engineers en je krijgt de verhouding ondersteunend vs waarde. Je mag zelf iets vinden van wat voor jouw organisatie een gezonde verhouding is.

Om deze organisatieschuld terug te dringen moeten er maatregelen worden genomen die pijn doen, bij iedereen! Dit is geen reis, dit is een traject van hard werken, weerstand, vallen en weer op staan. Vergelijk het met een persoon die weinig doet aan zijn of haar geestelijke ontwikkeling en rondloopt met een te hoge bloeddruk, hartkloppingen en overgewicht. Ga je met hem of haar op reis? Nee natuurlijk niet, je gaat met diegene keihard aan het werk: studeren, sporten en een ander voedingspatroon. Is dit leuk? Nee! Is dit proces eindig? Nee! Is dit noodzakelijk? Ja natuurlijk!

Hou jezelf niet voor de gek, organisatieverandering zal in de meeste gevallen hard werken zijn. Ik begrijp dat dit een inspiratieloos verhaal is en dat je nu niet denkt van daar ga ik eens mee aan de slag. Het is in ieder geval wel een eerlijk verhaal. En als ik moet kiezen dan ben ik liever eerlijk dan naïef over wat er moet gebeuren, uiteindelijk ben je daar als organisatie het beste mee geholpen.Essentieel is wel het veranderverhaal. Probeer daarin inspirerend te zijn maar wees eerlijk over wat het vergt om daar te komen. De mensen met wie je reist hebben namelijk snel genoeg door dat het geen plezierreisje gaat worden. Tenzij je natuurlijk plezier haalt uit het beklimmen van de Mount Everest, dan is organisatieverandering één grote lange reis.